24 Ιουνίου, 2020.
Γεννήθηκα στην Κόρινθο το 1977, την εβδομάδα του καλοκαιριού που το μεγαλύτερο hit της Ευρώπης ήταν το Feel Love της Donna Summer. Άρχισα να ζωγραφίζω από πολύ μικρή, όπως όλα τα παιδιά. Άνοιγα την εγκυκλοπαίδεια ‘Για σας, παιδιά’ που είχαμε σπίτι, έβρισκα τις εικόνες από έργα τέχνης και τα αντέγραφα. Ήμουν καλή! Πέρναγα πολύ χρόνο με τη γιαγιά μου την Καλλιόπη, μικρασιάτισσα με τα όλα της. Με έμαθε να πλέκω, να τραγουδάω, να μην εμπιστεύομαι τους άντρες.
Μόλις τελείωσα το σχολείο έδωσα εξετάσεις για Αρχιτεκτονική και απέτυχα. Μην ξέροντας τι άλλο να κάνω από το να ζωγραφίζω αποφάσισα να ανέβω στην Αθήνα για να μπω στην Καλών Τεχνών, την οποία δεν ήξερα μέχρι τότε. Ευτυχώς μία δασκάλα καλλιτεχνικών, γειτόνισσα που ερχόταν στο μπακάλικο του πατέρα μου να ψωνίσει, του είπε για τη σχολή και με παρότρυνε να πάω. Μετακόμισα στην πρωτεύουσα και πέρασα τρία χρόνια στα νεοκλασικά κτήρια του γλύπτη Στέφου στην Καλλιφρονά, στο εργαστήριο του Τσίγκρη στη Φυλής και στην Αριστοτέλους, σε ένα γυμναστήριο κάπου στην Κυψέλη, στην Ίντριγκα στα Εξάρχεια και σε καναπέδες φίλων με Apelia. Γύριζα στην Κόρινθο σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο. Μερικές φορές έφερνα μαζί μου τα έργα που είχα κάνει και ο πατέρας μου τα έβαζε στο μαγαζί για να τα δείξει στους πελάτες του δίπλα στα ζαρζαβατικά. Εξαιρετικό!
Μπήκα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 1998, με καθηγητή το Γιάννη Ψυχοπαίδη. Πρώτο μου ταξίδι με αεροπλάνο, και εκτός Ελλάδος, ήταν με τη σχολή στη Βενετία για να δούμε τη Biennale. Δεύτερο στο Kassel για τη Documenta και τρίτο στο Βερολίνο, όπου και έμεινα για λίγο καιρό με τη φίλη Λίτσα με το πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών Erasmus. Σε ένα εργαστήριο στο κέντρο του Βερολίνου της σχολής Καλών Τεχνών Weissensee, μίλησα κάποια στιγμή με την Katharina Grosse, δείχνοντάς της τα πλεκτά και τα σχέδια που έκανα τότε. Οι μήνες που πέρασαν εκεί έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου, για πολλούς λόγους. Τότε ήταν που γνώρισα και τον Ολλανδό που έγινε μετά από χρόνια ο πατέρας του γιού μου.
Μετά το Βερολίνο, η Αθήνα και η Κόρινθος σταμάτησαν να με ελκύουν. Μετακόμισα στο Άμστερνταμ όπου και έμεινα οχτώ χρόνια κάνοντας ένα δεύτερο πτυχίο πάνω στην τέχνη και τα οπτικό-ακουστικά μέσα στην Gerrit Rietveld Academy και το μεταπτυχιακό της πρόγραμμα, το Sandberg Instituut. Αργότερα και για ένα χρόνο, έγινα μέλος μια ερευνητικής ομάδας με το όνομα NoAcademy με θέμα τον κοινωνικό σχεδιασμό μέσω της τέχνης.
Μετά από όλα αυτά, και άλλα πολλά προσωπικά, αποφάσισα να πάω στην Φλωρεντία μιας και ο Ολλανδός ήταν εκεί και περίμενε πότε επιτέλους θα έπαιρνα την απόφαση να βγω από τα ιδρύματα. Εκεί, που για πρώτη φορά στη ζωή μου έπαθα το σύνδρομο Stendhal αντικρίζοντας τον Δαβίδ του Μικελάντζελο, γνώρισα τη Lucia Giardino η οποία μου άνοιξε την πόρτα σε ένα πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών του FUA, ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο τεχνών, και στον σύγχρονο καλλιτεχνικό χώρο της πόλης. Η Lucia και ο Chico τρέχουν επίσης το Guilmi Art Project στην Ιταλία.
Μετά την Φλωρεντία επιστρέφω στην Κόρινθο και προσπαθώ να βρω τί θα κάνω. Συνεργάζομαι με το 5ο Δημοτικό σχολείο Κορίνθου και μαζί με τα παιδιά, κάτι που με ευχαριστεί πολύ, δημιουργούμε μία έκθεση και ένα βιβλίο με θέμα το πόσιμο νερό. Γίνομαι μέλος της ομάδας ΔΙΟΛΚΟΙ με στόχο ‘να αναδειχθεί και να καλλιεργηθεί η κουλτούρα της πόλης και των πολιτών’. Πολύ ωραία όλα αυτά! Κάτι συμβαίνει στην πόλη από ανθρώπους που ενδιαφέρονται για την ιστορία και το μέλλον της όψης της.
Το 2014 συνειδητοποιώ ότι αρχίζει να μου λείπει κάτι στην πόλη, κάτι ‘άλλο’. Εκείνη την περίοδο δεν μπορούσα να φύγω και έτσι αποφασίζω να δημιουργήσω στην Κόρινθο το CAP (Corinth Art Platform), μία πλατφόρμα τέχνης με σκοπό να φέρω το ‘άλλο’ σε εμάς εκεί κάτω, χωρίς το κάτω να το υποτιμώ καθόλου, ίσα ίσα. Ο Γιάννης Σκαλτσάς στην Καλών Τεχνών μου είπε πως υπάρχουν δύο τρόποι για να έρθεις σε επαφή με τον κόσμο, ο ένας είναι με το να πηγαίνεις εσύ παντού κ ο άλλος με το να μένεις σε ένα μέρος και οι άλλοι να έρχονται σε εσένα. Ήθελα να προσπαθήσω το δεύτερο, αν και η ζωή με έφερε και πάλι στο Βερολίνο. Το CAP όμως μένει στην Κόρινθο.
Το CAP είναι η σχέση μου με την Κόρινθο, η τάση να βρίσκομαι με την οικογένεια, τους γείτονες, τους φίλους από παντού και τους γνωστούς αναζητώντας την επαφή με το ΄άλλο’ και την ευχαρίστηση. Είναι ένα είδος προδιάθεσης του ανθρώπου. Τα λοιπά καλλιτεχνικά, τα Βορειοδυτικά, έρχονται κατά τη διάρκεια αναπόφευκτα και τα απολαμβάνουμε εξίσου. Με το CAP ευχαριστηθήκαμε έργα του Paulo Nazareth, αλλά και του κ. Γιάννη που μένει απέναντι από το σπίτι μου. Είδαμε από κοντά τον Arjun Appadurai να μιλάει για εμάς τους ίδιους, φωτογραφηθήκαμε από τον επίσημο φωτογράφο της Documenta14, Mathias Völzke, δανειστήκαμε καρέκλες και προτζέκτορες από τους γύρω, κρεμάσαμε φυλλάδια στην πόλη, βουτήξαμε στη θάλασσα, και τώρα με ρωτάνε τί θα κάνουμε φέτος το καλοκαίρι κάτω.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να κατέβω στην Κόρινθο αυτό το καλοκαίρι, παρ’ όλα αυτά είμαι πολύ ενθουσιασμένη γιατί πριν λίγο καιρό εμφανίστηκε μπροστά στην οθόνη του computer μου ο Μίλτος Μανέτας (Miltos Manetas). Ο απίστευτος αυτός καλλιτέχνης ζει και εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια στο εξωτερικό αλλά τί σύμπτωση, κατάγεται από το Δερβένι Κορινθίας. Έχουμε αρχίσει να δουλεύουμε μαζί πάνω σε ένα πρότζεκτ το οποίο ξεκινά από μία δωρεά ενός έργου του στην Πινακοθήκη Κορίνθου.
Από εκεί και πέρα θα οδηγηθούμε ανάλογα!
▽
Follow us Κορίνθιοι και λοιποί:
www.instagram.com/cap_corinth
www.instagram.com/miltosmanetas
.