Η γιαγιά μου, η μητέρα της μητέρας μου, ήταν πρόσφυγας απο τη Μικρά Ασία. Η καταγωγή της ήταν απο τα Καράμπουρνα, με την σημερινή Τούρκικη ονομασία Karaburum. Στον διωγμό, η γιαγιά μου ήταν μόλις δώδεκα χρονών, παρ' όλα αυτά, πάντα μίλαγε για τα δώδεκα αυτά χρόνια κ για την χαμένη πατρίδα της. 

Σαν παιδί, με ενθουσίαζαν οι ιστορίες της κ τα τραγούδια της. Περνούσα πολλές ώρες μαζί της, μιας που στα γεράματά της έμενε σε ένα μικρό σπιτακι στην αυλή του σπιτιού μας. Πέρα από το ταλέντο της να τραγουδάει κ να λέει ιστορίες, ήταν κ καταπληκτική μαγείρισσα, μία από τις γυναίκες που ακόμα κ αν έβραζαν σκέτο νερό ήταν νόστιμο. Δυστυχώς, τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής της είχε προβλήματα με τα πόδια της κ δεν μπορούσε να κάνει πολλά. Ευτυχώς όμως που μας έδεινε οδηγίες, εμένα κ της μητέρας μου, πώς να φτιάχνουμε Μικρασιάτικα φαγητά.

Η προετοιμασία του Κυριακάτικου δείπνου ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Πάντα είχαμε κρέας με κάτι συνοδευτικό, χορτόπιτα ή άλλου είδους πίτας. Η μητέρα μου έφτιαχνε τη γέμιση κ η γιαγιά μου καθισμένη στην καρέκλα της, άνοιγε τα φύλλα με τον πλάστη. Το σχήμα κ το πάχος τους ήταν πάντα το ιδανικό.

Γύρω στις δώδεκα, περιμέναμε τη στιγμή, εγώ κ η αδερφή μου, που θα περίσευε ζύμη απο την πίτα. Τότε, η γιαγιά μου έλεγε στη μητέρα μου "Γιωργία, μην πετάς τη ζύμη, θα φτιάξουμε κατιμέρια για τα παιδιά". 

Ο πατέρας μου, πήγαινε με το αυτοκίνητο να φέρει πόσιμο νερό απο το Λουτράκι, μια πόλη δώδεκα χιλιόμετρα μακρυά απο την περιοχή που μέναμε. Γέμιζε αρκετά πετόνια κ τα κουβαλούσε σπίτι, έτσι ένοιωθε κ αυτός οτι κάτι έκανε.

Η δική μου συνεισφορά στο Κυριακάτικο δείπνο, ήταν να φτιάχνω το τραπέζι. Σημαντικό ενδιαφέρον έδειχνα στο δίπλωμα των πετσετών, μιας που όλοι με εκθίαζαν για τον τροπο μου να τις κάνω ιδιαίτερες. Είχα βρεί τον τρόπο να τους δίνω σχήμα βεντάλιας, όπως συνήθως λέγεται, αλλά για μένα το σχήμα είχε ιδιαίτερη σχέση μα το σχήμα απο τα κατιμέρια.

Καθόμασταν με την αδερφή μου κ τη γιαγιά μου στο τραπέζι κ περιμέναμε να έρθουν τα κατιμέρια με ανυπομονησία. "Μην φάτε πολλά γιατί θα χορτάσετε κ μετά δεν θα μπορείτε να φάτε φαγητό", έλεγε η μητέρα μου αλλά φυσικά εμείς φουσκώναμε μιας που τα κατιμέρια είναι αρκετά χορταστικά.